ciała. To zupełny przypadek, że oboje mamy uszy, usta ludzki genotyp. To wypadek przy pracy.
Jakub Żulczyk
Zawsze wydaje nam się, że mamy czas. Mamy mnóstwo czasu, by prosić o wybaczenie. Całą resztę życia. I nagle okazuje się, że jest za późno. Na wszystko. Na wybaczenie również.
Katarzyna Michalak
Kiedy ktoś upiera się, że nie możemy poznać myśli innych gatunków, bo nie możemy z nimi porozmawiać, jest w tym trochę racji. Trudno stwierdzić, co dokładnie czują. Czasami trudno nam dogadać się z własnymi rodzicami, dziećmi czy partnerami. I również często „nie umiemy nazwać swoich uczuć”, „nie wiemy, jak to powiedzieć”, „nie możemy znaleźć słów”.
Carl Safina
Zakończyłem już pracę nad tamtą sprawą. Delikwent był martwy, pora ruszać dalej. Jedyną rzeczą, która ma dla mnie znaczenie, jest aktualne śledztwo. Wszystkie inne to historia, a ja nie mam czasu na historię. Odgrzewanie dawnych sukcesów jeszcze nigdy nie ocaliło nikomu życia, ponowne zaś przeżywanie porażek rzadko bywa konstruktywne.
James Carol
- Mój brat cierpi na polską chorobę, taką samą jak wielu innych: na przerost urojeń. Za wiele talentów, za mało męskiego, twardego charakteru! Ot, w tym rzecz... Robimy często to, co do nas nie należy, i robimy źle, mogąc robić dobrze. Nudzi nas i niecierpliwi chodzenie poz ziemi, więc chcemy latać po obłokach...
Kornel Makuszyński
Moja babka miała bardzo interesującą teorię. Mówiła mianowicie, że chociaż wszyscy rodzimy się z pudełkiem zapałek w środku, nie możemy ich zapalic sami, gdyż potrzebujemy do tego (...) tlenu i ognia. Tylko że w naszym przypadku tlen może pochodzic z oddechu ukochanej osoby, a funkcję ognia może spełnic jakikolwiek bodziec: muzyka, pieszczota, słowo czy dźwięk, który powoduje, że detonator wybucha i zapala jedną z zapałek.
(...)
Innymi słowy, ten proces jest pokarmem duszy. Jeśli ktoś nie odkryje na czas własnych detonatorów, pudełko z zapałkami zamoknie i już nigdy żadnej nie będzie można zapalic. Wówczas dusza ucieka z naszego ciała, błądzi wśród nieprzeniknionych mgieł i sama na próżno szuka swego pokarmu nie wiedząc, że tylko to ciało, które porzuciła, bezbronne i wyziębione, może go jej dostarczyc.
Laura Esquivel
Jakub Żulczyk
Zawsze wydaje nam się, że mamy czas. Mamy mnóstwo czasu, by prosić o wybaczenie. Całą resztę życia. I nagle okazuje się, że jest za późno. Na wszystko. Na wybaczenie również.
Katarzyna Michalak
Kiedy ktoś upiera się, że nie możemy poznać myśli innych gatunków, bo nie możemy z nimi porozmawiać, jest w tym trochę racji. Trudno stwierdzić, co dokładnie czują. Czasami trudno nam dogadać się z własnymi rodzicami, dziećmi czy partnerami. I również często „nie umiemy nazwać swoich uczuć”, „nie wiemy, jak to powiedzieć”, „nie możemy znaleźć słów”.
Carl Safina
Zakończyłem już pracę nad tamtą sprawą. Delikwent był martwy, pora ruszać dalej. Jedyną rzeczą, która ma dla mnie znaczenie, jest aktualne śledztwo. Wszystkie inne to historia, a ja nie mam czasu na historię. Odgrzewanie dawnych sukcesów jeszcze nigdy nie ocaliło nikomu życia, ponowne zaś przeżywanie porażek rzadko bywa konstruktywne.
James Carol
- Mój brat cierpi na polską chorobę, taką samą jak wielu innych: na przerost urojeń. Za wiele talentów, za mało męskiego, twardego charakteru! Ot, w tym rzecz... Robimy często to, co do nas nie należy, i robimy źle, mogąc robić dobrze. Nudzi nas i niecierpliwi chodzenie poz ziemi, więc chcemy latać po obłokach...
Kornel Makuszyński
Moja babka miała bardzo interesującą teorię. Mówiła mianowicie, że chociaż wszyscy rodzimy się z pudełkiem zapałek w środku, nie możemy ich zapalic sami, gdyż potrzebujemy do tego (...) tlenu i ognia. Tylko że w naszym przypadku tlen może pochodzic z oddechu ukochanej osoby, a funkcję ognia może spełnic jakikolwiek bodziec: muzyka, pieszczota, słowo czy dźwięk, który powoduje, że detonator wybucha i zapala jedną z zapałek.
(...)
Innymi słowy, ten proces jest pokarmem duszy. Jeśli ktoś nie odkryje na czas własnych detonatorów, pudełko z zapałkami zamoknie i już nigdy żadnej nie będzie można zapalic. Wówczas dusza ucieka z naszego ciała, błądzi wśród nieprzeniknionych mgieł i sama na próżno szuka swego pokarmu nie wiedząc, że tylko to ciało, które porzuciła, bezbronne i wyziębione, może go jej dostarczyc.
Laura Esquivel